Even in rustiger vaarwater

Column voor de ITP patiëntenvereniging Nederland

Wat was ik blij toen onze jongste in januari vier werd en naar school ging. Met zijn donkere haar, blauwe ogen, lang gekrulde wimpers en met een bak energie om jaloers op te zijn. ‘Ik heb het gehaald’, dacht ik letterlijk. ‘Met alle strubbelingen die ik met mijn gezondheid heb gehad, heb ik dit toch maar mooi gered.’ En daar ging hij met zijn rugzakje op zijn rug, vol trots, zwaaiend naar mij bij het raam. Hij was alleen maar blij. En ik ook.

En toen kwam Corona. Van de één op de andere dag werd de wereld tot stilstand gebracht. Hoe bizar. Wie had dat kunnen denken? Met ITP (of een andere chronische ziekte) voel je je op zo’n moment toch extra kwetsbaar. En wat te denken van de grote groep 70plussers met ITP?

Resetten

Voor mij voelde het alsof iemand op de reset-knop had gedrukt. Geen familie, geen school, geen opvang, alleen wij vieren. Alsof ik midden in een water lag te spartelen en de weg naar de kant weer terug moest vinden.

Gelukkig heb ik door de jaren heen geleerd om in tijden van crisis snel te handelen en die kwaliteit kwam nu goed van pas. Schoolschema’s aan de muur, een huishoudschema en afspraken met mijn (inmiddels thuiswerkende) partner om zo de broodnodige rust te kunnen pakken. Nee, makkelijk was het niet, ik was soms zo uitgeput aan het einde van de week dat ik daar het hele weekend van bij moest komen.

‘Je weet pas wat je mist, als het er niet is’. En zo is het met sociale onthouding ook. Maandenlang degenen die je dierbaar zijn moeten missen, valt niet mee. Onze oudste wisselde maar liefst drie tanden in deze rare periode. Heel belangrijk nieuws als je zes jaar bent, dus we deelden dit via facetime ‘Kijk oma, alweer eentje eruit’. Ja, het is voor velen een lastige tijd (geweest).

Waarderen wat er is

Toch brengt het Corona tijdperk ook mooie dingen. De band tussen mijn partner en de kinderen is nog hechter geworden, simpelweg doordat hij er meer is. Het leert ons te waarderen wat we wel hebben en dat is vaak meer dan je denkt. Wat ik vurig hoop is dat de versoepeling die er op dit moment van schrijven is (juni) de komende maanden blijft.

Het gevoel van het ‘normale’ leven komt weer een beetje terug. Inmiddels weten we dat ITP an sich geen extra risico vormt. Dat is fijn en geeft rust. Eindelijk weer even in rustiger vaarwater. Al hou ik mijn hart vast voor komende herfst/winter. Het blijft wat dat betreft een spannende tijd. Ik wens jullie allemaal een mooie, en hopelijk gezonde, zomer!

Meer weten? Lees hier wat ik voor je betekenen.